رکوردهایی که محمود کاوه جابه جا کرد - نوای پرنده پارسی

به گزارش گروه رسانه های خبرنگاران، محمود کاوه وقتی 18 سالش بود، در یک مأموریت 6 ماهه مسئول یگان حفاظت از بیت امام(ره) می شود و کمی بعد با شروع غائله کردستان، جوری اسم در می نماید که شهید صیاد شیرازی درباره اش می گوید: یک نوجوان هجده ساله در جبهه کردستان پیدا شده... وقتی در اتاق جنگ توضیح عملیات می دهد، آدم مات و مبهوت می ماند و سرا پا گوش می شود...!

تعداد فرماندهان و رزمندگانی که زمانی دشمن برای سرشان جایزه معین می کرد، کم نیستند. محمود کاوه اما در این ماجرا هم رکورددار است. یعنی کمتر فرمانده یا رزمنده ای را سراغ داریم یا اصلاً نداریم که دشمن در 19 سالگی برای زنده یا مرده اش جایزه 2 یا 3 میلیونی معین نموده باشد. البته جایزه 3-2 میلیونی با حساب و کتاب امروز ناچیز به نظر می رسد، وگرنه با حقوق 2 هزار تومانی سپاه در دهه 60 که حساب کنید، جایزه 7 میلیون تومانی که بعدها دشمنان برای سرش معین کردند، فکر کنم به اندازه حقوق 291 سال محمود کاوه می ارزید!

تک پسر

حکایت رکورددار شدن و رکوردشکن بودن محمود کاوه از سال 1340 در مشهد و در خانواده ای شروع می شود که سکاندارش از آن کاسب های نابِ حبیب الله و پای ثابت نمازخوان های مسجد امام حسن(ع) بود. به جای اینکه من، بر اساس اصول زندگی نامه نویسی بگویم، بگذارید اینجای ماجرا را رهبر انقلاب روایت نمایند: من او را از بچگی اش می شناختم. پدر این شهید جزو اصحاب و ملازمین همیشگی مسجد امام حسن بود... دست این بچه را هم می گرفت با خودش می آورد... من می دانستم همین یک پسر را دارد، پدرش هم... از همان وقت ها همین جور بود. پرشور و بی محابا در برخورد، گاهی حرف های تندی هم می زد که در دوران اختناق، آن جور حرفی کسی نمی زد. این بچه آن جور توی این محیط خانوادگی پرشور و پرهیجان تربیت شد و خوراک فکری او از دوران نوجوانیش عبارت بود از مطالب مسجد امام حسن... در یک چنین محیط فکری این جوان تربیت شد و جزو عناصر کم نظیری بود که من او را درصدد خودسازی یافتم؛ حقیقتاً اهل خودسازی بود... هم خودسازی معنوی و اخلاقی و تقوایی، هم خودسازی رزمی... در یکی از عملیات های اخیر دستش مجروح شده بود... تهران آمد سراغ من؛ من دیدم دستش متورم است... پرسیدم: دستت درد می نماید؟ گفت که نه. بعد من اطلاع پیدا کردم، برادرهای مشهدی که آنجا هستند، گفتند، دستش شدید درد می نماید، این همه درد را کتمان می کرد و نمی گفت... این مستحب است که انسان حتی المقدور درد را کتمان کند و به دیگران نگوید....

خرج روی دست دولت

همه این سال های گذشته، آن قدر از شجاعتش، از رکوردهای جبهه و جنگش و... گفته اند که بعضی ویژگی های اخلاقی و سبک زندگی بیرون از جنگش تقریباً ناگفته مانده است. محمود کاوه از دیدگاه خیلی ها فقط فرمانده دلاوری است که در کردستان، دمار از روزگار ضد انقلاب و دشمن درآورده و لابد نامش همه جا در غرب کشور، لرزه بر اندام کوچک و بزرگ می انداخته است. شاید گذر زمان، شاید عوض شدن و جابه جایی ارزش ها و شاید هم سایه انداختن تجملات روی زندگی های امروزی، ما را فراموشکار نموده و دوست نداریم از سبک زندگی شهیدانی چون کاوه حرف بزنیم. یعنی فکرش را بکنید چطور می شود که فرمانده ارشدی در حد و اندازه های او، با سابقه انقلابی درست و حسابی و شناختی که همه مسئولان ارشد مملکت از او دارند، وقتی با مجروحیت شدید از جبهه حاج عمران برمی شود، آن هم در شرایطی که پیروز شده ارتفاع معروف 2519 را به شکلی باورنکردنی از دشمن پس بگیرد، چند روزی در مشهد می ماند، پزشکان پیروز نمی شوند چند ترکش را که به نقاط حساس اصابت نموده از سرش خارج نمایند. اصرار می نمایند چون امکان جراحی در ایران نیست، حتماً به خارج اعزام شود. پاسخش حتی به خواهر که برای راضی کردنش آمده این است: اعزام به خارج، خرج می گذاره روی دست دولت... توی این وضعیت من هیچ وقت حاضر نمی شم برای جمهوری اسلامی خرج بتراشم....

ممکن است با معیارهای امروزی و نگاهی که خیلی از ما به زندگی داریم، باور کردنی نباشد؛ اما نوجوان انقلابی دهه 50 که زیر دست پدری مذهبی و انقلابی بزرگ شده است، چند سال بعد وقتی فرمانده ارشد جنگ می شود، حاضر نیست سر سوزنی از امکانات متعلق به مردم را خرج خود یا خانواده اش کند. تازه همان حقوق اندک سپاه را هم با صرفه جویی زیاد خرج می کرد تا هرچه تهش ماند، بیندازد توی صندوق یاری به جبهه ها!

20 دور دویدن

یکی دو بخش مطلب را هم بگذاریم برای خاطرات دیگران از او. رئیس پیشین صدا و سیما- ضرغامی- می گوید: جنگل های مرتفع آلواتان در غرب کشور در تسخیر ضدانقلاب و حزب دموکرات بود. قاسملو، رهبر این حزب گفته بود، اگر سپاه توانست آنجا را فتح کند کلید کردستان را به آنان خواهد داد...

عملیات آزادسازی که شروع شد برای تهیه گزارش به منطقه رفتم... شهید بروجردی را دیدم و خواستم با او گفت وگو کنم. عجله داشت. پیشنهاد کرد با برادر کاوه فرمانده عملیات صحبت کنم... به اتاق کوچکی راهنمایی شدم. سفره ای پهن بود و قدری پنیر و نان خشک. جوان خوش سیمایی هم با گرمکن ورزشی مشغول خوردن صبحانه بود. سلام و علیک کردیم. منتظر ماندم تا برادر کاوه بیاید... مدتی طول کشید. از جوان پرسیدم ببخشید، برادر کاوه فرمانده عملیات کجا هستند؟ کی می آیند؟ همین طور که می خورد گفت خودم هستم...از چشمان پف نموده اش معلوم بود شب را نخوابیده است... پس از گفت وگو هم یک قبضه خمپاره 60 برداشت و با جیپ راهی ارتفاعات شد!

همه راز و رمز کاوه شدنش، فقط همین ها نبود. یعنی وقتی از انقلابی گری، شجاعت یا ساده زیستی اش صحبت می کنیم، تصویر فرمانده و رزمنده ای توی ذهنتان نیاید که فقط به لطف شجاعت خدادادی و سرِ نترسی که داشت، حتی به قیمت دادن تلفات زیاد، هر طور بود اهداف جنگی اش را فتح می کرد. همان طور که ابتدای مطلب از قول شهید صیاد شیرازی نوشتیم، کاوه در کنار شجاعت، هوش نظامی و محاسباتی بالایی هم داشت و تا جایی که دستش می رسید با برنامه ریزی دقیق عمل می کرد. حواسش به همه چیز بود و مثلاً می دانست برای عملیات پیش رو درمنطقه ای کوهستانی، باید نیروهای تَرو فِرزی را به کار بگیرد که بتوانند در کمترین زمان ممکن به ارتفاع مورد نظر بالای سر دشمن ظاهر شوند. بنابراین تعجب نکنید که پیش از شروع عملیات همه نیروهای تحت امرش را جمع کند و به آن ها دستور بدهد 20 دور، دورِ میدان ورزشی پادگان بدوند. دست آخر هم نام همه آن هایی را که حتی 19 دور توانسته اند بدوند، خط بزند و بگوید: برای عملیات بوکان به اونایی احتیاج داریم که تونستن 20 دور دویدن رو طاقت بیارن...! چند روز بعد، نیروهایش موقع عملیات آن قدر سریع ارتفاعات را گرفتند که خودشان هم باورشان نمی شد.

اطراف من پیدات نشه

به برادر خانمش تذکر داده بود که: حسن جان...توی پادگان... توی منطقه زیاد اطراف من پیدات نشه... خیلی ها می شناسنت، می دونن برادر خانم مایی. با این همه حسن مجبور شد برود سراغش. از مشهد تماس گرفته بودند و گفته بودند مسئله مهمی پیش آمده و باید برشود. وقتی ماجرا را گفت، کاوه با تعجب نگاهش کرد و گفت: مرخصی؟... بابا فقط چند روز مونده به عملیات...مگه میشه مرخصی بری... نه آقا جون برگرد به یگانت... بعد عملیات ان شاءالله همه می ریم مرخصی.... یکی دو نفر به گوشش زدند که: آقا محمود... کار واجب داشت بنده خدا... باید می رفت... یه نفر به جایی برنمی خوره... بهتر بود بذاری بره مرخصی... تا قبل عملیات هم برمی گرده... محمود گفت: توی پادگان خیلی ها می دونن این برادر خانم منه... چند روز دیگه هم که عملیات داریم... اگه کارش طول بکشه، به عملیات نرسه، ممکنه فکر کنن کاوه موقع عملیات برادر خانمشو فرستاد عقب که سالم بمونه... وقتی باز هم اصرار کردند و گفتند ضمانتش را می نمایند که برشود، لحن ملایم و نرم و محبت آمیز را کنار گذاشت و خیلی جدی و محکم گفت: من با کسی عقد اخوت نبستم، دوست هم ندارم که اعتقاداتم به خاطر همین کارها دچار لغزش بشه....

آقا محمود... نرو!

یکی از رکوردهایش هم ارتفاع 2519 در منطقه حاج عمران بود. ارتفاعی که چند بار بین ایران و عراق دست به دست شد. محمود یک بار در سال 62، هر طور بود آن را از دشمن پس گرفته بود. سرِ پس گرفتنش کلی ترکش نوش جان نموده، اما کم نیاورده بود. شهریور سال 1365، ارتفاع 2519 دوباره افتاده بود دست دشمن. بی سیم ها سروصدا می کردند و خبر می دادند، کار گره خورده. آتش سنگین دشمن کار را مشکل نموده بود. قائم مقام تیپ، وقتی به خودش آمد که محمود داشت جلو سنگر فرماندهی بند پوتین هایش را می بست... حاج محمود شما نرو... هرجور حساب کنی، شرعی، نظامی، منطقی... شما نباید بری... آقا اگه فکر می کنی لازمه از فرماندهان کسی دیگه ای هم باشه، من خودم می رم... محمود پوتین دومی را هم پا کرد و خونسردانه گفت: شما بمونین... آتیش توپخونه رو راهنمایی کنین... محمود رفت و بعید بود که خبر نداشته باشد روی ارتفاع 2519 چه خبر است... بعید بود خبر نداشته باشد که یکی از خمپاره های دشمن قرار است حکم مرخصی و شهادتش را روی همین ارتفاع برایش بیاورد.

منبع : قدس آنلاین

بازگشت به صفحه رسانه ها

bestcanadatours.com: تور کانادا | با تور کانادا سفر کنید، ویزای کانادا، تور کانادا ارزان، قیمت تور کانادا نوروز، بهار، پاییز، تابستان، زمستان را با ما تجربه کنید.