حد ضرر و حد یقف، هر دو یا هیچ کدام؟ - نوای پرنده پارسی

علیرضا مویدی فر ، معامله گران بازارهای مالی و مالی، اصطلاحی دارند موسوم به Stop loss یا حد ضرر. حد ضرر، به نقطه ای از معامله گفته می گردد که توسط معامله گر، با استفاده از ابزارهای علمی یا شیوه های عرفی و تجربی، برای خارج شدن از معامله ای که به ضرر افتاده، استفاده می گردد. رسیدن به این نقطه مهم، بدان معناست که فارغ از هر تحلیل، پیش بینی یا خوشبینی احتمالی برای بازگشت به منطقه سود، باید از معامله خارج شد و موقعیتش را بست. رعایت حد ضرر، یکی از اصولی ترین و مهم ترین کارهایی است که یک مدیر یا یک صاحب کسب و کار باید در عملکرد خود، به آن مقید باشد. در این صورت، بقای سرمایه سازمان برای استفاده از موقعیت های سودآور آینده، به رغم ضررهای کوچک، تضمین می گردد.

حد یقف، مفهومی وسیع تر از حد ضرر است و معنای آن، معین حد و مرزی برای متوقف کردن یک فرآیند، بر اساس راهبرد تعیین و فارغ از سود و زیان آن است.

هر سازمانی، برای بهینه سازی عملکرد و خروجی محصولات خود، به عنوان دو ابزار مهم، باید از دو مفهوم ذکر شده بهره بگیرد اما به نظر می رسد که در سازمان صداو سیمای ایران و به ویژه در شبکه سوم آن، چنین رویکردی هوادار نداشته باشد. اگر از انحصاری و غیر رقابتی بودن فضای مدیوم تلویزیون در ایران بگذریم، بی توجهی گردانندگان آن نسبت به عملکرد مدیران میانی شان، شگفت آور و ناامید کننده است. بدیهی ترین و نخستین وظیفه هر رسانه ای، جذب حداکثری مخاطب، از طریق به کارگیری ابزارها و افراد مجرب و خلاق و محبوب است تا بتواند مقصود و پیغام خود را از طریق محصولات ساخته شده از طریق آنها، به مخاطبانش عرضه کند. طی چنین روندی، پایش مرتب و مداوم کیفیت محصولات و جذب مخاطب، واجب ترین کار به شمار می رود. اینجاست که اگر تصمیمات مدیران میانی و عوامل دست اندرکار، منجر به ریزش و نارضایتی مخاطب گردد (رسیدن به نقطه حد ضرر)، مدیران ارشد موظفند تا با اعمال حد یقف بر شیوه عملکرد مسببین مشکل، جلوی فرو غلتیدن سازمان در ضررهای بزرگتر را بگیرند تا سرمایه سازمان شان تباه نگردد.

اما در جریانات یکساله اخیر و در شیوه روبروه شبکه سوم سیما با برنامه سازان معتبرش، به وضوح مشاهده می کنیم که هیچ کدام از دو مفهوم ذکر شده، برای مدیران سازمان، گویی کمترین ارزشی ندارند و انگار هنوز به این باور نرسیده اند که هرچند غیر جوابگو اما دارند تبر بر درختی می زنند که وظیفه سازمانی شان، حفاظت و پرورش آن درخت است.

حتی اگر با خوشبینی محض، اینطور تصور کنیم که شاید قرار است در بخشی از آن موسسه بزرگ یک تغییر نسل صورت بگیرد و خون تازه ای در رگ های خلاقیتش روان گردد، باید با نشانه هایی از این روند مثبت روبرو شویم. چیزی که تا به حال، به هیچ وجه مشاهده نشده. در چنین بستری، سکوت عادل فردوسی پور و مهاجرت مزدک میرزایی، نه تنها توجیه پذیر می نماید، بلکه قابلیت تعمیم پیدا می نماید. نتیجه چنان رویکرد بی محابایی، سقوط به ورطه ضرر بزرگ یا همان ریزش شدید مخاطب است. فرضیه ای که در روبروه آمار رسمی مخاطبان با آرای مردمی به یک برنامه تعطیل شده و مجری آن، با قوت تأیید می گردد. آیا مزدک میرزایی های دیگری در راهند؟

دور زمین: دور زمین | سفر به دور زمین هیچوقت اینقدر آسون نبوده! تور ارزان، تور لحظه آخری، اروپا، تور تایلند، تور مالزی، تور دبی، تور ترکیه