10 فیلم که ایده های شاهکارشان را در فیلمنامه هدر دادند - نوای پرنده پارسی

ساده ترش را بخواهیم بگوییم داستان چیزی که باید گفته شود اما فیلمنامه می گوید که آن چیزها چه طور به صورت بصری باید روایت شوند.

در نتیجه وظیفه فیلمنامه نویس است که بهترین راه برای تعریف کردن داستان را به روشی متقاعدنماینده و قابل درک پیدا کند. چون داستان می تواند چیزهای گوناگونی از رمان گرفته تا فیلم، داستان کوتاه یا حتی یک آهنگ باشد. اما تنها هدف فیلمنامه این است که از رویش فیلمبرداری شده و درک شود. این درک از استفاده از کلیه جوانب داستان و انتخاب سری اتفاقات، همان پلات یا طرح فیلم که چه طور این داستان باید از نقطه الف به برسد، می آید.

نمونه های زیادی از داستان های خیلی ساده و گاهی حتی خام وجود دارد که به نحوی خارق العاده در فیلمنامه به نمایش درآمده اند. به دلیل اینکه فیلمنامه ستون فقرات فیلم است که می تواند فیلم را نگهدارد و عیب هایش را بپوشاند و کاراکترهایش را عمیق کند و داستانش را ثابت کند. اما در موقعیتی مشابه فیلم های زیادی هم هستند که داستان فوق العاده ای درونشان دارند اما خیلی سطحی و ضعیف فیلمنامه شان نوشته شده و درنتیجه حاصل کار هم چندان قوی نبوده است.

این فهرستی از ده فیلم با داستان های فوق العاده در سال های اخیر است که نتوانسته اند از داستان هایشان بهره ببرند و در نهایت فیلمنامه ها و فیلم های متوسطی از آن ها درآمده است. در جهانی موازی این داستان ها با یک فیلمنامه خوب می توانستند تبدیل به شاهکارهای سینمایی شوند. همان طور که ویلیام وایلر، کارگردان بزرگ زمانی گفته بود: ساختن فیلم خوب 80 درصد به فیلمنامه بستگی دارد و 20 درصد دیگر هم به اینکه بازیگران خوبی داشته باشید.

1. پاکسازی (The Purge)

• کارگردان: جیمز دی موناکو
• بازیگران: ایتان هاوک، لنا هدی
• امتیاز متاکریتیک: 41 از 100
• محصول: 2013

اول از همه باید بگوییم که پاکسازی فیلم بدی نیست. داستانش به اندازه کافی محکم بوده که علی رغم همه کلیشه های فیلم این احساس را به مخاطب می دهد که چیز بهتری هم درون آن پنهان شده است. اگر هر سال یک شب بتوانید هر جرمی که می خواهید مرتکب شوید بدون اینکه با عواقبش رو به رو شوید یا مجازاتتان نمایند، چه کار می کردید؟

چنین فیلم تمثیلی ضدآرمانشهری کم داریم و داستانش از فیلم پشتیبانی می نماید تا یکی از آن فیلم هایی شود که بنیان طبیعت انسانی را زیر سوال ببرد و تم خوبی و بدی، فرشته و شیطان را به تصویر می کشد. یکی از آن داستان هایی است که با آنارشی و تنش سیاسی درست و پنجه نرم می نماید و این شانس را دارد که ریشه های شیطانی درون آدم ها را به روشی پیچیده و فلسفی کشف کند.

پاکسازی را به عنوان یک فیلم ترسناک می شناسند و فیلم استحقاق این لقب را دارد و به آنچه که وعده اش را می دهد، می رسد. روشن است که هدف فیلم پاکسازی ساختن یک فرنچایز است که روی محور ژانر اکشن و ترسناک متمرکز است و هدفش چیزی فراتر از این نیست. البته این ماجرا فیلم را تبدیل به یک فرنچایز بد نمی نماید اما در عین حال فیلم یک جنبه فوق العاده تلف شده دارد که تبدیل به برداشتی محدود و کوته فکرانه شده است. چون پاکسازی می توانست تبدیل به یک سری فیلم فوق العاده شود که درباره آشوب و آنارشی و عمق طبیعت انسان باشد.

در جهانی دیگر پاکسازی یکی از بهترین فیلم های ضدآرمانشهری که با ایده های جسورانه چالش می نماید و سوالات زیادی مطرح می نماید که طبیعت بشر چیست و بدون قانون و مقررات چه بر سرش خواهد آمد؟ یک تریلر تماشای واقع بینانه شبیه بلید رانر یا سه گانه شوالیه تاریکی و کارهای جورج اورول، آلدوس هاکسلی و فیلیپ کی.دیک.

2. هتل آرتمیس (Hotel Artemis)

• کارگردان: درو پیرس
• بازیگران: جودی فاستر، سوفیا بوتلا
• امتیاز متاکریتیک: 58 از 100
• محصول: 2018

یک هتل مخفی برای مجرمان و جنایتکاران در لس آنجلس زمان آینده. جایی که مجرمان به صورت ناشناس در آن از دست دیگران مخفی می شوند و اگر به درمان احتیاج داشته باشند بدون سوال و جواب مراقبت های پزشکی دریافت می نمایند. چه کسی ممکن است دیدن چنین قصه جذابی را رد کند؟

این مدل از داستان ها همواره مورد علاقه تماشاگران بوده است اما هتل آرتمیس فیلم کاملی به نظر نمی رسد. این احساس را به مخاطبش می دهد که انگار دنباله ای از یک فیلم است و خودش فیلم مجزایی نیست. ابعاد این ایده هتلی برای مجرمان بزرگ و اریجینال است. همین اریجینال بودنش پر از پتانسیل است با پس زمینه ای از یک لس آنجلس سایبرپانکی (سایبرپانک زیر ژانری از فیلم های علمی-تخیلی است که در آینده ضدآرمانشهری می گذرد و ترکیبی از تکنولوژی پیشرفته ولی زندگی سطح پایین است). فیلمی که همه عناصر آینده گرایی و خشونت را می تواند داشته باشد.

هتل آرتمیس هنوز هم فیلم سرگرم نماینده ای است با ایده اریجینال و جسورانه اما فقط در صحنه های اکشن به بار نشسته است و احتمالا هیچ نکته خاص دیگری در آن نمی توانید پیدا کنید. فیلم صحنه آرایی فوق العاده ای دارد اما کاراکترهایش خام هستند و پیرنگ فیلمنامه خیلی ضعیف نوشته شده است. تقریبا همه بازی های به جز اجرای جودی فاستر متوسط اند و درواقع جودی فاستر است که فیلم را سرپا نگه می دارد.

هتل آرتمیس باید یک فیلم سایبرپانکی با پوشش اکشن و خشونت پر از خون با کاراکترهای قابل باور از کار درمی آمد اما در حال حاضر فقط یک سری صحنه اکشن البته مبهوت نماینده اما بی بهانه دارد که فقط بخش کوچکی از جذابیتی را که فیلم باید به آن دست پیدا می کرد، تامین می نماید.

3. برج (High Rise)

• کارگردان: بن ویتلی
• بازیگران: تام هیدلستون، جرمی آیرونز، سینا میلر
• امتیاز متاکریتیک: 65 از 100
• محصول: 2015

برج از عناصر زیادی تشکیل شده که می توانست فیلم را تبدیل به یک اثر شاهکار کند. این فیلمی است درباره بازی در نقش خدا، قدرت، خلاقیت، پارانویا و دیوانگی با المان هایی از سینمای اورسن ولز، ضدآرمانشهر و ایده های اجتماعی-اقتصادی.

بازی های فیلم زیبا و تفکر برانگیز است اما سطحی به نظر می رسد. نکات مبهم زیادی دارد که سعی شده توسط صحنه آرایی جادویی زیبا و یک جور دیوانگی عمومی پنهان شوند. فیلم در دهه هفتاد ساختگی اتفاق می افتد. ساختمانی که در آن همه احتیاجها و تمایلات مردم برآورده می شود و به این ترتیب ارتباط آن ها را با جهان بیرون قطع می نماید تا اینکه شکست این زیربنا شروع می شود و تنش بین ساکنانش رشد می نماید و تبدیل به هرج و مرج و دیوانگی می شود.

داستان هیجان انگیز و قدرتمند به نظر می رسد با همه تم هایی که در یک آرمانشهر (اتوپیا) می بینیم و ایده هایی که درباره طبقات اجتماعی دارد.

برج فیلم بدی نیست. به جایگاهی در دیوانگی و اتفاقات بصری می رسد که آن را تبدیل به فیلم منسجمی با ایده های واقعا جسورانه می نماید. گروه بازیگران ماهر آن اجراهای فوق العاده ای از خودشان ارائه می دهند. زیبایی شناسی عمومی فیلم هم دستاوردی است که بن ویتلی به آن رسیده. اما برج از همان ابتدا وعده یک فیلم علمی-تخیلی آرناشیستی جسورانه را می دهد، پتانسیل هایش را بالا می برد و به لحاظ بصری جلوه مسحورنماینده ای از خودش به نمایش می گذارد. با این حال فیلم در رسیدن به هر گونه تشخص روایی شکست می خورد و فقط دو ساعت سکانس های مسحورنماینده، سبک، موسیقی و بازی های فوق العاده بدون روایت مرکزی را تماشا می کنیم.

4. دفتر مرگ (Death Note)

• کارگردان: آدام وینگارد
• بازیگران:نات ولف، مارگارت کالی
• امتیاز متاکریتیک: 43 از 100
• محصول: 2017

احتمالش زیاد است که سازندگان فیلم دفتر مرگ که بازسازی فیلمی به همین نام است که چند سال پیش تر از آن فراوری شده بود متوجه امتیاز و ویژگی اصلی انیمیشن به شدت محبوب نشده باشند. داستان حول و حوش پسری است که با خدای اسطوره ای مرگ دیدار می نماید. خدا به او دفترچه ای می دهد که پسرک اسم هر شخصی را در آن بنویسد، شخص از جهان می رود.

داستان، که شامل تم های قدرتمند و جسورانه ای مثل بازی با خدایان اسطوره ای، اراده آزاد و مفهوم نیکی و شر است، کاملا ویژگی های برجسته اش را در بازسازی آمریکایی از دست داده و داستان را از همه ایده های فلسفی اش جدا نموده است و حتی برخی از عناصر سرگرم نماینده آن را هم دور ریخته است. فیلم حتی در تعریف کردن این داستان مسحورنماینده هم شکست می خورد.

اولین و بنیادی ترین اصل برای ساختن یک اکشن-فانتزی این است که آن را سرگرم نماینده بسازید و با تمام کلیشه های ممکن پرش کنید. در نتیجه می شود گفت فیلم دفتر مرگ چرند است، فیلمنامه اش ضعیف نوشته شده و همه نکات مهم داستان اصلی را دور ریخته و آن را به عنوان یک فیلم سطحی بدون عمق آزاردهنده به تماشاگرش ارائه می دهد که حتی نمی تواند نقاط ضعفش را با دستاوردهای فنی اش بپوشاند.

فهم بد سازندگان فیلم به اضافه استفاده ضعیف از موسیقی و بازی های میان مایه را هم به این ماجرا اضافه کنید. دفتر مرگ فقط با هدف سود اقتصادی از روی یکی از محبوبترین داستان ها ساخته شد اما این داستان استحقاق چیزی بیشتر از این فیلم را داشت. استحقاق سرنوشتی بهتر از برداشتی که آن را از روح اصلی اش جدا کرد و فرم یک بازسازی آمریکایی به آن داد. اتفاقی که هرگز نباید می افتاد.

5. مشاور (The Counselor)

• کارگردان: ریدلی اسکات
• بازیگران: برد پیت، مایکل فاسبندر، پنه لوپه کروز، خاویر باردم، کامرون دیاز
• امتیاز متاکریتیک: 48 از 100
• محصول: 2013

پروژه ریدلی اسکات با نویسنده بزرگ آمریکایی، کورمک مک کارتی (نویسنده داستان هایی مانند جایی برای پیرمردها نیست و جاده که از روی آن ها اقتباس سینمایی هم شده) با تعداد زیادی از ستارگان تراز اول هالیوود ساخته شد. فیلم داستان مایکل فاسبندر را به عنوان یک وکیل دنبال می نماید که خودش را وسط جنگ مواد مخدر می بیند. علی رغم تعلیقی که موقع خواندن خلاصه داستان فیلم وجود دارد، فیلم از گروه بازیگران ماهر بین المللی یا بودجه زیادش استفاده نمی نماید. در حقیقت اشاره ای به داستان اصلی در باب فساد، دست های آلوده، کارتل های مواد مخدر، دستکاری قانون، مافیای سیاسی، اروتیسم و ماکیاولیسم نمی شود.

فیلم هیچ کدام از این عناصر تعلیق برانگیز را نه نشان می دهد و نه در آن ها عمیق می شود. در واقع فیلم حتی از کمبود پیرنگ درست و حسابی رنج می برد که باید محرک کاراکترها برای پیشروی باشد و انگیزه هایشان را به ما نشان دهد. فیلم دائم از راستا خودش دور می شود که درنهایت باعث می شود تماس تماشاگر با آن قطع شود و علاقه اش را به هر آن چه روی پرده اتفاق می افتد از دست بدهد.

مشاور فیلمی است که به خاطر جلوه های بصری و حال و هوایش خوب به نظر می رسد اما ضعیف نوشته شده و پر از دیالوگ های غیرضروری است و طرح فیلمنامه اش هم زمخت و خام دستانه است.

فیلم این احساس را به شما می دهد که انگار از زاویه اشتباهی روایت می شود. چون این جا داستان خوبی داریم که پر از عناصر هیجان انگیز است اما در فیلم آن ها را نمی بینیم. زمختی فیلم نتیجه جنگ میان برداشت سینمایی اسکات و برداشت ادبی مک کارتی است که باعث می شود فیلم خیلی گیج نماینده و سردرگم به خاتمه برسد.

مشاور می توانست یک تریلر تعلیق برانگیز بزرگ باشد با بازیگران بااستعدادش و حال و هوای فوق العاده و فیلمبرداری زیبایی که دارد. تنها مشکل این جاست که آن فیلمی که باید از کار درنیامده است.

6. مسافران (Passengers)

• کارگردان: مورتن تیلدام
• بازیگران: جنیفر لارنس، کریس پرت
• امتیاز متاکریتیک: 41 از 100
• محصول: 2016

فیلم مسافران (محصول 2016) یکی از فیلم هایی است که می توانست یک مطالعه عالی و کشف و شهود درباره تنهایی و عشق باشد. داستان فیلم درباره جیم پرستون است که در یک سفینه به یک سیاره دوردست سفر می نماید و هزاران نفر از مردم را قرار است جا به جا کند. او با اتاق های خواب سفینه مشکل دارد و همین باعث می شود تا قبل از رسیدن به مقصد 90 سال بیدار بماند. این داستان شگفت انگیز با همه پتانسیلی که در خودش داشته به یک قصه رمانتیک خام تنزل پیدا نموده. فیلمنامه ای که در آن عناصر علمی-تخیلی هدفشان خلق اتمسفر بصری مبهوت نماینده برای رابطه غیرواقعی میان دو کاراکتر است.

مسافران فیلم بدی نیست. طراحی صحنه و میزانسن های زیبایی دارد با موسیقی هوس انگیز و جو و اتمسفر هم می سازد اما فیلم روی این لبه بود که تبدیل به اثری بزرگ شود. فیلمی که بتواند دنباله ای بر سولاریس تارکوفسکی باشد. فیلمنامه و روشی که آن ها برای گفتن قصه برگزیده اند از آن حال و هوای پر از پتانسیل داستان پشتیبانی نمی نماید. کاراکترها به شدت تصنعی هستند و دیالوگ هایشان آن قدر بچگانه است که فقط نوجوانان را می تواند قانع و راضی کند.

فیلم همه آن المان ها و ابزارهایی را که برای کشف سوژه هایی مثل روح انسان، جاودانگی، عشق و اگزیستانسیالیسم ضروری است در اختیار داشت. می توانستند از جلوه های ویژه کامپیوتری زیبا و ماهرانه و بودجه بزرگ شان هم استفاده نمایند اما انتخابشان این بود که راه دیگری بروند و پتانسیل داستان اصلی را نادیده بگیرند و آن را به یک عشق مصنوعی تقلیل بدهند. آن ها شانس ساختن یک شاهکار مدرن را از دست دادند.

7. اره چرخی مخملی (Velvet Buzzsaw)

• کارگردان: دن گیلروی
• بازیگران: جیک جیلنهال، رنه روسو
• امتیاز متاکریتیک: 61 از100
• محصول: 2019

فیلمی از کارگردان شبگرد که تعدادی از بهترین بازیگران حال حاضر هالیوود از جمله جیک جیلنهال و جان مالکوویچ و رنه روسو در آن حضور دارند. فیلم یک داستان ترسناک را تعریف می نماید. چیزی شبیه به هدف نهایی که در جهانی مدرن در لس آنجلس رخ می دهد. با طراحی صحنه هنری راضی نماینده و داستانی که خودش حول و حوش هنر مدرن و ارزش آن می شود.

فیلم عناصر وحشت، زیبایی شناسی و انتقام را دارد و بازیگرانش از بهترین ها هستند. شبکه نتفلیکس و گروه فنی خارق العاده ای هم پشت آن قرار دارند. اما با وجود همه این ها تدوین فیلم ضعیف است، فیلمنامه اش بد نوشته شده و از موسیقی مناسبی برای ارتقا دادن صحنه ها و دیالوگ ها استفاده نشده است. فیلم بیشتر شبیه یک موزیک ویدیو یا یک بی مووی است.

داستان نفس گیر است اما برداشتی که از آن روی پرده ارائه می شود تصنعی است. فیلم چیزی از خودش ندارد و در نهایت خسته نماینده و کسل نماینده به خاتمه می رسد. مالکوویچ تقریبا در هر نمایی از فیلم حضور دارد و باعث می شود تماشاگر از خودش بپرسد که اصلا او در فیلم چه کار می نماید؟!

بقیه نقش آفرینی ها هم میان مایه است چون چیز زیادی در فیلمنامه وجود نداشته که با آن کار نمایند.

درست است که فیلم مسائل زیادی دارد اما به همان اندازه پتانسیل های زیادی هم داشته. داستان ارواح تعلیق برانگیز و حال و هوای هنرمندانه آن خوب به نظر می رسد. فیلم ناامیدنماینده است به خصوص چون از اسامی که پشت آن هستند توقع بیشتری داریم. این فیلم باید تبدیل به یک فیلم وحشت کنایه آمیز سیاه می شد درباره هنر و جهان هنر مدرن اما در نهایت هیچ چیزی نشده جز کپی از هدف نهایی که عمقی ندارد و به ژانر وحشت هم تعلق ندارد هر چند همچنان از همین یک مورد استفاده می نماید.

8. مردان آثار یادبود (The Monuments Men)

• کارگردان: جورج کلونی
• بازیگران: جورج کلونی، کیت بلانشت
• امتیاز متاکریتیک: 52 از 100
• محصول: 2014

مردان آثار یادبود یکی از آن داستان های قهرمانانه است که همواره توجه و عشق تماشاگران را به خودش جلب می نماید. با گروهی از بازیگران ماهر که برخی از آن ها جزو درخشان ترین بازیگرانی هستند که این روزها کار می نمایند. مت دیمون، کیت بلانشت، بیل موری، جان گودمن و بازیگر فرانسوی برنده جایزه اسکار ژان دوژوردان و جورج کلونی که فیملنامه فیلم را نوشته و آن را کارگردانی هم نموده است.

داستان که برمبنای اتفاقات واقعی است، گروهی از متفقین را در میانه جنگ جهانی دوم به تصویر می کشد که وظیفه شان پیدا کردن و حفظ آثار تاریخی و بناهاست قبل از اینکه نازی ها آن ها را بدزدند یا نابودشان نمایند. این مدل قصه ها که اهمیت بالای هنر و اشیایی که به لحاظ فرهنگی مهم هستند را تعیین می نمایند از آن قصه هایی است که به ندرت شبیه شان را دیده ایم.

نه فقط به این دلیل که با جنبه های مختلف و اهمیت هنر و ارزشش سر و کار دارد بلکه چون داستانی واقعی است که چگونه این مجسمه ها در حقیقت چهره های متعدد تمدن های مختلف هستند. اهمیت فرهنگ را در مقابل جنگ یادآور می شود.

فیلم در خلق جنگ جهانی دوم که این اتفاقات در بستر آن می افتد کارش را خوب انجام می دهد. بازی ها هم قابل قبول هستند. با این حال روایت فیلم لنگ می زند. یک چیزهایی کم دارد و زمانش بی دلیل طولانی است. لحن فیلم سنگین است و علی رغم داستان جالب و فضای زیبایش گاهی اوقات حوصله سربر می شود.

مردان آثار یادبود از فقدان جرقه هایی رنج می برد که چشم تماشاگران را گشاد کند. برخی از کاراکترها خیلی ضعیف نوشته شده اند که باعث می شوند کل ساختار فیلم ضعیف و تصنعی به نظر برسد. فیلم می توانست به رغم نقاط ضعفش به خاطر داستان مجذوب نماینده و زیبایی اتمسفرش سرگرم نماینده باشد اما چنین داستانی استحقاق فیلم رضایت بخش تری را داشت نه فیلمی که شبیه دنباله ای بر یازده یار اوشن در بستر جنگ جهانی باشد.

• 10 بازیگر زن خوبی که اسکار در دهه اخیر نادیده شان گرفت

9. تا شب زنده بمان (Live by Night)

• کارگردان: بن افلک
• بازیگران: بن افلک، ال فانینگ، برندون گلیسون
• امتیاز متاکریتیک: 49 از 100
• محصول: 2016

فیلم برمبنای رمانی نوشته دنیس لیهان ساخته شده که پیش از این فیلم های شاتر آیلند، رودخانه میستیک و رفته عزیز رفته از روی رمان هایش اقتباس شده بودند و کارگردانش هم بن افلک است که در کارنامه اش فیلم های آرگو و شهر و رفته عزیز رفته به چشم می خورند. داستان در دهه خشمگین 20 مابین اتفاقات مافیایی، ممنوعیت و قاچاق الکل، گنگسترها و نماینده های فاسد می گذرد. چه چیزی این وسط ممکن است اشتباه پیش رفته باشد؟

فیلم همه آن المان هایی که می تواند اثری را با داستان و حال و هوایش تبدیل به یک فیلم جنایی آبرومند بکند دارد. تا شب زنده بمان یکی از آن فیلم هایی است که داستان نفس گیری دارد که خیلی هم خوب درک شده و بازی های خوبی دارد و جوری ساخته شده که می شود لقب خوب را به آن داد. اما مسئله ای در فیلم وجود دارد که خیلی سخت است روی آن انگشت بگذاریم و درباره اش شرح بدهیم.

اول از همه اینکه فیلم طولانی به نظر می رسد. احتمالا به خاطر اینکه اتفاقات و کاراکترهای زیادی در فیلم وجود دارند. داستانک های فرعی زیادی هم دارد. کاراکترها به دلیلی که تعیین نیست چندان همدلی برانگیز نیستند که دنبالشان کنیم. از آن حس صمیمیتی که در فیلم های گنگستری مشابه وجود دارد برخوردار نیست. آن فیلم هایی که مبنای خودشان را بر ساخت کاراکترهای دوست داشتنی و انتخاب های آن ها می گذارند. فیلم سعی دارد از روی آن ها تقلید کند اما در نهایت گم می شود.

داستان فیلم غنی و چند لایه است. با المان های دیدنی جالب زیادی پر شده اما فیلم در چالش با این عناصر بیش از حد آرام است. آن قدرت دیوانگی و انرژی لازم فیلم های مافیایی را ندارد. بازی های تاثیرگذار و سبک بصری زیبای آن در نهایت به هدف نمی رسد. تا شب زنده بمان فیلم بدی نیست اما انگار کامل نشده. انگار در یک سطحی گیر افتاده است. در حالی که اگر یک پله بالاتر می رفت تبدیل به شاهکار می شد.

10. فوق العاده شرور، به طرز وحشتناکی شیطانی و پست (Extremely Wicked, Shockingly Evil, and Vile)

• کارگردان: جو برلینگر
• بازیگران: لی لی کالینز، زاک افرون
• امتیاز متاکریتیک: 52 از 100
• محصول: 2019

این فیلم متهم است که به تد باندی، یکی از قاتلان سریالی جلال و شکوه بخشیده است. داستان فیلم براساس کتابی است که دوست دختر باندی الیزابت کندال نوشته است. این داستان قاتل بدنام را از نمای نقطه نظر لیز به ما نشان می دهد که باور ندارد تد هیچ کدام از اتهاماتی را که به او نسبت می دهند انجام داده باشد. زاک افرون نقش باندی را بازی می نماید و این حس را می دهد که انگار باندی داشته نقش افرون را بازی می نموده است!

متاسفانه استفاده از کاریزما و جذابیت افرون برای نمایش کاریزمای باندی به خطا رفته است.

کل این ماجرا که با فیلم جوری رفتار شده که انگار مشغول تماشای گرگ وال استریت هستیم در حالی که این قصه یکی از مشهورترین قاتلان تاریخ است، آزاردهنده به نظر می رسد.

قصد فیلمساز این بوده که تماشاگر را به تد باندی متصل کند و نشان بدهد او همان قدر که بی ثبات بوده می توانسته دوست داشتنی هم باشد. مشکل در این شیوه نگاه نیست بلکه در خط باریکی است که چه طور یک قاتل سریالی را دوست داشتنی اما خطرناک بسازیم یا او را تبدیل به پرنس چارمینگ کنیم!

فیلم بدی نیست. وقایعش قابل تماشا هستند و خیلی از صحنه ها نفس را در سینه حبس می نماید. اما آن طبیعت روان پریش و خطرناک کاراکتر اصلی را کم دارد. تدوینش ضعیف و بچگانه است. فیلم حتی کوشش نمی نماید به این سوال پاسخ دهد که به لحاظ روانشناختی بین جذابیت اسرارآمیز و مغناطیسم زهرآلود باندی چه رابطه ای بوده است.

منبع:

دور زمین: دور زمین | سفر به دور زمین هیچوقت اینقدر آسون نبوده! تور ارزان، تور لحظه آخری، اروپا، تور تایلند، تور مالزی، تور دبی، تور ترکیه