تاریخچه ای لوکس برای rolex؛ سازنده جذاب ترین ساعت های جهان - نوای پرنده پارسی

به گزارش خبرنگار ، شرکت رولکس و محصولات آن در میان تمامی افراد جهان شناخته شده اند و کمتر کسی را می توان یافت که این برند را نشناسد اما این شرکت چطور توانسته خود را به جهان معرفی کند؟ رولکس نیز مانند سایر نام های تجاری جهان در طی یک شب به برندی ماندگار تبدیل نشده و پشت صحنه ای طولانی و پرفراز و نشیبی در پشت آن نهفته است. بخش زیادی از تاریخ رولکس، به داستان زندگی بنیان گذار این شرکت برمی گردد. چرا که طراحی، بازاریابی، آداب تجاری و اهداف این شرکت، ریشه در زندگی مؤسس آن دارد و از داستان پیدایش رولکس جدا نیست. آغاز آغاز رولکس به تولد هانس ابرهارد ویلهلم ویلسدورف در سال 1881، در شهر کولمباخ آلمان برمی گردد.

ویلسدورف پسر یک آهن فروش بود که قرار بود شغل آبا و اجدادی خود را ادامه دهد. وقتی او به سن 12 سالگی رسید، پدر و مادر خود را از دست داد. ازاین رو به همراه خواهر و برادرانش تحت مراقبت عمو و عمه قرار دریافتد و برای دریافت میراث باید به سن قانونی می رسیدند. ویلسدورف پس از مرگ والدینش، تا سن 18 سالگی در مدرسه شبانه روزی گذراند. درس های او در ریاضی و زبان، به خصوص زبان انگلیسی واقعا عالی بودند. پس از آن؛ وی به وسیله یکی از دوستان مدرسه اش به ژنو رفت و در یک شرکت توزیع مروارید برای یادگیری فنون تجارت و صنعت طلا و جواهر مشغول به کار شد.

پس از مدتی وی صنعت مروارید را ترک کرد و به جمع صادرنمایندگان ساعت مچی در شرکت Cuno Korten پیوست. وی که هیچ تجربه ای در زمینه ساعت نداشت، به عنوان مترجم مشغول به کار شد تا نامه های اداری شرکت را به انگلیسی بنویسد. در Cuno Korten بود که ویلسدورف تصمیم گرفت صنعت ساعت مچی را دنبال کند. بیشتر قطعات Cuno Korten از فراورینمایندگان فرانسوی، آلمانی و سوئیسی خریداری می شدند. ویلسدورف در مأموریت جدید کاری خود با همکاری سه ساعت ساز، ساعت های جیبی جدیدی ساخت که به زودی از رصدخانه نوشاتل گواهی زمان سنجی دریافت کردند. این ساعت ها به سرعت فروخته شد و این امر مدیران ویلسدورف را تحت تأثیر قرار داد.

ویلسدورف پس از گذراندن یک دوره کوتاه اجباری در ارتش، در سال 1903 در سن 22 سالگی به لندن رفت تا در یک شرکت ناشناخته سازنده ساعت مشغول به کار گردد؛ ضمن این که برای تأسیس شرکت خود هم برنامه ریزی داشت. در سفر به لندن، تمام سهم ارث وی که 33000 مارک آلمان بود- به سرقت رفت. در 24 سالگی، ویلسدورف با آلفرد جیمز دیویس آشنا شد و برای تأسیس شرکت با یکدیگر وارد همکاری شدند.

در این همکاری دیویس صاحب سرمایه بود و ویلسدورف دانش و تجربه این حرفه را از دوران کار در Cuno Korten فرا گرفته بود. این همکاری، با ازدواج ویلسدورف با خواهر کوچک تر دیویس تقویت شد. پس از مدتی وی توانست شهروندی بریتانیا را هم به دست آورد. ویلسدورف با قرض دریافت پول از خواهر و برادرش، سهم خود در سرمایه گذاری با دیویس را برابر کرد و صاحب 50 درصد از سهام کمپانی شد. در این میان ویلسدورف سازوکار ساعت ها را می شناخت و دیویس با مسائل اقتصادی و تجارت بین الملل آشنا بود. آغاز کار شرکت ویلسدورف و دیویس با مسئولیت محدود استفاده از موتور های ساعت ebauches از شرکت (ژان آگلر) Jean Aegler در شهر بین سوئیس بود.

در آن موقع ویلسدورف و دیویس تنها دو نوع ساعت فراوری می کردند که یکی ساعت جیبی مردانه و دیگری ساعت کیفی زنانه بود. در کنار این محصولات، ویلسدورف متوجه کارایی ساعت های مچی در جنگ بوئر شد و تصمیم گرفت در خصوص محصولی که هیچ بازاری در آن موقع نداشت تخصص لازم را فرابگیرد. ساعت های مچی آن دوران صفحه خیلی کوچکی داشتند؛ از این رو اعداد روی صفحه دقیق دیده نمی شدند و بیشتر مورداستفاده زنان بودند. علاوه بر این، صنعت ساعت بر این اعتقاد بود که ساعت مچی تاب و تحمل مقاومت در مقابل فعالیت های روزانه افراد را ندارد.

در جنگ بوئر هوا بسیار گرم بود و سربازان نمی توانستند کت و لباس گرم بپوشند. از این رو ساعت های جیبی خود را با تسمه به دور مچ خود بستند و خودبه خود این ذهنیت درباره مقاومت کم ساعت های مچی تغییر کرد. هر چند ساعت های مچی در ابتدا یک مد زودگذر به نظر می رسیدند؛ اما به مرور زمان، در نزد عموم محبوب شدند. در سال 1912، ویلسدورف به شهر بین برگشت تا با شرکت آگلر وارد مذاکره گردد. وی بزرگ ترین قرارداد آن موقع در زمینه خرید قطعات ساعت را با آن شرکت منعقد کرد.

در همان زمان لوگو و نام تجاری در صنعت باب شد. نامی مثل Wilsdorf & Davis، نام یک شرکت بود و مثل کداک (Kodak) و کوک (Coke) برند به حساب نمی آمد. در نهایت ویلسدورف و دیویس به این فکر افتادند تا نامی را برای کمپانی خود انتخاب نمایند که منحصر به چیز خاصی نباشد، تلفظ آن در تمام زبان ها راحت باشد و از لحاظ املایی راحت نگارش گردد. همان طور که نام اپل ربطی به رایانه ندارد، رولکس هم ارتباطی به صنعت ساعت نداشت.

در آن موقع این ذهنیت جا افتاده بود که ساعت های مچی عملکرد دقیقی از خود نشان نمی دهند. از این رو، رولکس در اولین حرکت، یک نمونه از محصول خود را به دانشکده ساعت سازی بین که یکی از اولین موسسه های زمان سنجی بود فرستاد.

در نهایت ساعت مچی رولکس توانست اولین ساعت جهان باشد که امتیاز سنجش زمانی را به خود اختصاص داده است. علاوه بر این رولکس پیروز شد گواهی دقت کلاس A را از موسسه Kew Observatory در انگلستان دریافت کند. در این تست، ساعت رولکس به مدت 45 روز در پنج موقعیت و سه دمای مختلف نهاده شد.

پیش از رولکس، این گواهی تنها به یک زمان سنج دریایی اعطا شده بود. با افزایش ارزش گواهی های زمان سنجی، ویلسدورف اصرار داشت که تمام ساعت های ساخت این شرکت باید تحت تست های مشابهی قرار بگیرند و هیچ ساعت رولکسی بدون دریافت گواهی رسمی زمان سنجی فروخته نخواهد شد. ضمن این که رولکس، هیچ قطعه متحرکی را از آگلر قبول نمی کرد؛ مگر اینکه پس از گذراندن آزمون هفت روزه، عملکرد پیروزی از خود نشان دهد. از آنجا که هیچ گواهی مربوط به زمان سنجی وجود ندارد که رولکس آن را دریافت نکرده باشد، ساعت رولکس به عنوان استانداردی برای زمان سنجی دیگر شرکت های فعال در صنعت ساعت سازی معرفی گردید.

در سال 1925، رولکس متوجه وجود یک نقطه ضعف در تمام ساعت های خود شد و مشاهده کرد که امکان نفوذ گردوغبار و آب به وسیله دسته کوک ساعت وجود دارد. ویلسدورف باخبر شد به تازگی پتنتی ثبت شده که در آن ساخت یک دسته کوک و دکمه تنظیم جدید پیشنهاد شده است. وی این پتنت را خریداری کرد و اولین ساعت ضد آب جهان را با نام اویستر (به معنای صدف) در سوئیس و سپس لندن فراوری کرد. ویلسدورف زمانی این نام را انتخاب کرد که در یک مهمانی شام مشغول باز کردن خوراک صدف بود. امروزه، ابزار لازم برای باز کردن قاب ساعت های رولکس شبیه ابزار مورجهانز برای باز کردن صدف در رستوران است.

با وجود قانونی مبنی بر پشتیبانی از حق ثبت اختراع، ویلسدورف مجبور شد تا از پتنت خود در مقابل تقلیدنمایندگان دفاع کند. به همین علت، در سال 1934، علیه برادران اشمیتز (Schmitz Brothers) در آلمان شکایت کرد. پس از گذشت دو سال و نیم، دادگاه سوئیس برادران اشمیتز را محکوم به پرداخت جبران خسارت به رولکس کرد.

با این که ویلسدورف این پتنت را خود ثبت نکرده بود؛ اما او بود که با استفاده از روش های مدرن فراوری، توانسته بود آن را عملی کند. در سال 1927، ویلسدورف یک کمپین تبلیغاتی برپا کرد. آغاز ماجرا از این قرار بود؛ جوانی 26 ساله به نام مرسدس گلایتس، یک تایپیست لندنی و اولین زنی بود که توانست در کانال مانش شنا کند.

گلایتس برای این که بتواند رکورد نفر پیش از خود را در مدت زمان این شنا بشکند، تصمیم گرفت تا دوباره این شنا را انجام دهد و همین امر یک هیاهوی رسانه ای به پا کرد. ویلسدورف فرصت را غنیمت دید که گام تأثیرگذاری برای تبلیغ ساعت ضد آب خود بردارد. از این رو مرسدس در دومین شنای خود یک ساعت رولکس هم به همراه داشت. ویلسدورف فهمیده بود که تبلیغات، به تن هایی کیفیت و اعتماد را به مصرف نماینده القا نمی نماید و کیفیت امری است که باید ثابت گردد. از این رو، شنای مرسدس به عموم نشان داد که این ساعت تحمل و استحکام کافی در برابر غوطه ور شدن کامل در داخل آب را دارد.

در مرحله بعد، ویلسدورف متوجه شد که هر چند ساعت فراوریی اش در برابر نفوذ آب، مقاوم است، اما این مقاومت را نسبت به نفوذ انسان ها ندارد! استفاده نمایندگان ساعت مچی، فراموش می کردند که آن را کوک نمایند یا گاهی مواقع بدون این که پیچ آن را سفت نمایند، قطعات ساعت را در معرض گردوغبار و آب قرار می دادند. چالش فنی بعدی ویلسدورف استفاده از روشی برای کوک کردن اتوماتیک بود. پیش از اوایل آن دهه، شخصی به نام جان هاروود اولین بار ساعتی خود کوک شونده را معرفی کرد. این طراحی بر اساس یک گام شمار انجام شده بود؛ از این رو دیگر نیازی نبود تا برای استفاده روزانه از ساعت پیچ آن شل گردد.

در سال 1945 که مصادف با چهلمین سالگرد تولد رولکس بود، این شرکت دست به یک نوآوری جدید زد و مدل دیت جاست (DateJust) را به عنوان اولین ساعت مجهز به تنظیم اتوماتیک تاریخ معرفی کرد. در دهه 1950، ساعت رولکس مخصوص در ارتفاعات بالا و زیردریایی هم طراحی شد. ضمن این که در همان دهه، شعبه هایی از رولکس در شهر های بمبئی، بروکسل، دوبلین، هاوانا، ژوهانسبورگ، لندن، میلان، مکزیکو سیتی، نیویورک، سائو پائولو و تورنتو برپا شد.

رنه-پل ژانرت یکی از مهم ترین مدیران رولکس بین سال های 1950 تا 1960 بود. ژانرت بر این موضوع متمرکز بود که رولکس به دنبال طراحی محصول برای ورزش های انفرادی یا حرفه ای باشد. در واقع ساعت های مچی مخصوص غواصان، کاوش گران و تجار از ایده های ژانرت بود. ضمن این که در همان دوران، ساعت مچی 24 ساعته خلبانان خطوط هواپیمایی طراحی شد که بزل قابل چرخش آن، ساعت دقیق منطقه های زمانی مختلف را نشان می داد. سال 1960 فراز و نشیب های زیادی برای رولکس به همراه داشت. در آن موقع رولکس مدل کسموگراف را مخصوص رانندگان ماشین های مسابقه با بزل فلزی و قاب تاچومتریک روانه بازار کرد. از دهه 70 تا به امروز، رولکس در حال تکامل بوده است. حتی با وجود تقلید های مآغاز و نامآغازی که از محصولات این کمپانی شده است، رولکس همچنان به فراوری ساعت های جدید ادامه می دهد و از فناوری های جدید استقبال می نماید.