اعمال فشار برای خروج از برجام - نوای پرنده پارسی

با جان سالیوان سرپرست وزارت خارجه صحبت کردم و او تأیید کرد که این وزارتخانه به طور طبیعی مسئولیت هایی دارد اما در زمان تصدی تیلرسون و هیلی اساساً ارتباطی بین وزارت خارجه و نمایندگی امریکا در سازمان ملل وجود نداشته است. هیلی در مراوداتش با ترامپ آزاد بود و ظاهراً به ارتباط مستقیم با رئیس جمهوری عادت داشت. با سالیوان درباره رقابت بین الکساندر هِیگ وزیر خارجه امریکا و خانم جین کِرک پاتریک سفیر امریکا در سازمان ملل در روزهای نخست دولت ریگان صحبت کردم و او با خنده پاسخ داد: دست کم آنها با هم حرف می زدند.

تا روز سه شنبه رسانه ها همچنان به انتقادهای شدید خود ادامه می دادند. هیلی ساعت 9 و 45 دقیقه به من زنگ زد و از اینکه در موقعیتی پا در هوا و نامشخص قرار گیرد، ابراز نگرانی کرد و گفت: من نمی خواهم مسئولیت این ناهماهنگی را برعهده بگیرم یا به سؤالات درباره آن پاسخ دهم. هیلی روز شنبه تکذیب کرد که خود او یا نمایندگی امریکا در سازمان ملل از هرگونه تغییری در تصمیم مربوط به تحریم های روسیه مطلع بوده است. به او گفتم موضوع را آنالیز می کنم هر چند که کارمندان خود او روز شنبه تأیید نموده بودند که اشتباه از هیلی بوده است.

بار دیگر از وادل خواستم موضوع را با وزارت خزانه داری آنالیز کند. این وزارتخانه از اینکه در این اشتباه مقصر شناخته گردد، خسته شده بود. مقام های وزارت خزانه داری تأکید کردند که روز آدینه همه، از جمله نماینده سفیر امریکا در سازمان ملل را کاملاً توجیه و روشن نموده اند که تصمیم ترامپ- هر چه که باشد- تا صبح دوشنبه و قبل از باز شدن بازارهای امریکا نباید چیزی اعلام گردد. به نظر من، این اعلام وزارت خزانه داری کاملاً گویا بود. خزانه داری همچنین تأیید کرد که صبح روز شنبه تماس هایی را (با مقامات مربوطه) برقرار نموده اند، حوالی همین ساعت کارکنان شورای امنیت ملی دستورات را دنبال نموده بودند.

اما با همه این تفاسیر، چرا باید سفیر ما در سازمان ملل این موضوع را اعلام می کرد؟ وادل دوباره درباره این مسأله با جان لرنر، مشاور هیلی صحبت کرد و به او گفت که نباید این کار را انجام می داد... به هر حال، این یک اشتباه لپی بود. ضمناً ترامپ از تفسیر رسانه ها درباره شرایط پدید آمده بشدت شاکی بود و بی تردید این یک عقب نشینی سیاسی محسوب می شد زیرا ترامپ نگران بود در سیاست روسیه ضعیف به نظر برسد.

با این حال وقتی لری کادلو مشاور مالی ترامپ در حال برگزاری جلسه توجیهی برای رسانه ها درباره مذاکرات ترامپ و شینزو آبه بود، آتش خشم دیگری در جبهه دیگری در حال برافروختن بود. سندرز از من خواست در این جلسه به کادلو ملحق شوم اما از این پیشنهاد امتناع کردم و به دلیل مشابهی با حضور در برنامه گفت وگومحور روز یکشنبه نیز مخالفت کردم: دلیلی نمی دیدم در نخستین هفته شغل جدیدم، به ستاره تلویزیونی تبدیل شوم. در جلسه توجیهی که به صورت زنده پوشش داده می شد و همان گونه که قابل پیش بینی بود از کادلو درباره تحریم روسیه سؤال شد. او در پاسخ گفت لحظات تردیدآمیزی وجود داشت و درست به همان نکاتی که ترامپ در هواپیمای اختصاصی اش به سندرز دیکته نموده بود؛ اشاره نمود. هیلی فوراً پیامی را برای برنامه دانا پرینو مجری برنامه فاکس نیوز ارسال کرد: با همه احترامی که قائل هستم من اشتباه نمی کنم.

این اظهارات هیلی بار دیگر مثل بمب صدا کرد و جنجال ها دستکم برای مدت کوتاهی آغاز شد. هیلی توانست از این ماجرا عنوان خوبی برای کتابش پیدا کند (نام کتاب هیلی با کمال احترام است که در آن درباره کاخ سفید افشاگری می گردد). اما با کمال احترام کسی هیلی را دچار سردرگمی ننموده بود. او اشتباه نموده بود. بعد از بازی گلف ترامپ و آبه در صبح چهارشنبه، ناهار کاری مقام های دو کشور عمدتاً با موضوع مسائل مالی برنامه ریزی شد که تا قبل از ساعت سه بعد از ظهر هنوز آغاز نشده بود. سران دو کشور کنفرانس خبری مشترکی را برگزار کردند و ضیافت شام هیأت های دو کشور نیز ساعت هفت و ربع برگزار گردید که در یک زمان کوتاه مقدار زیادی غذا تهیه شده بود. با هواپیمای بانوی اول امریکا به واشنگتن بازگشتم و این نشست را موفقیتی واقعی با توجه به مسائل اصلی مورد بحث مانند کره شمالی می دانستم. البته تمرکز من اکنون، ایران و فرصت باقی مانده تا دور بعدی تصمیم گیری درباره ادامه تعلیق تحریم ها در 12 ماه مه بود که اعمال فشار برای خارج شدن از این توافق (برجام) را هدف قرار داده بودم.

بعد از ظهر سه شنبه، پمپئو از فلوریدا به من زنگ زد. او نگران اقداماتی بود که باید درباره توافق هسته ای ایران انجام می شد. نمی توانم بگویم که آیا بعد از فرایند سخت تأیید صلاحیتش از نظر عصبی به هم ریخته بود-که البته اگر این طور هم بود کاملا ًقابل درک بود- یا این که از کسانی خط می گرفت که در وزارت خارجه به شکل فزاینده ای نگران خروج احتمالی از توافق بودند. بعد از مذاکرات پرچالش و سخت درباره انتقادهای اجتناب ناپذیری که در نتیجه خروج از توافق بروز می کرد، پمپئو گفت، وزارت خارجه با دقت بیشتری آنالیز خواهد نمود که خروج ما از توافق چه عواقبی خواهد داشت. خروج از توافق هسته ای ایران چیزی بود که وزارت خارجه تا آن زمان در برابر آن مقاومت نموده بود. نگران بودم که نگرانی آشکار پمپئو درباره نابودی توافق حتی تأخیر بیشتری در فرایند خروج ایجاد کند. با توجه به اینکه بروکراسی حاکم در وزارت خارجه باعث تعلل در جلوگیری از یک توافق توخالی بین المللی شده بود، تردید و دودلی در سطح سیاسی دولت می توانست کُشنده باشد. ،ایران

دور زمین: دور زمین: آشنایی با زیبایی های دنیا در مجله گردشگری

مجله سرگرمی: مجله سرگرمی و گردشگری