چین؛ کشوری با صدها دهکده درون شهری

به گزارش نوای پرنده پارسی، معضل بزرگ امروز چین افزایش دهکده های شهری است که بافتی فقیر دارد و مرکز فساد و فحشا است و تغییر آن سیاست گذاری های کلان و پیچیده ای می خواهد. جمعیت رو به افزایش چین به این قضیه دامن زده و موجب نگرانی متخصصان شده است. با خبرنگاران همراه باشید تا نگاهی به این معضل داشته باشیم.

با تور چین سفری خاطره انگیز را تجربه کنید.

در چهار دهه گذشته، زندگی شهری در چین افزایش سریعی یافته و حجم زیادی از مهاجرت از روستا ها به شهرها رخ داده است. از اواخر دهه هفتاد تا به الان که در قرن 21ام هستیم بیش از 300 میلیون نفر از روستاها به شهر مهاجرت نموده اند و نرخ شهرنشینی طی 24 سال از 17.9٪ (1978) به 39.1٪ (2002) رسیده است. این اتفاق در بریتانیا در طول 120 سال، در آمریکا در طول 80 سال و در ژاپن در 30 سال رخ داده است. در چند دهه گذشته نرخ افزایش جمعیت شهرنشینی در چین و در کل، در آسیا از باقی دنیا بیشتر بوده است. در سال 1982، حدود 210 میلیون نفر از مردم چین شهرنشین بوده اند که آن موقع 21٪ کل جمعیت بوده است. این آمار در سال 2015 به حدود 771 میلیون نفر رسیده است که 56.1٪ جمعیت کل کشور را شامل می گردد. پیش بینی می گردد در سال 2025، 75٪ جمعیت چین شهرنشین شده باشند.

این نرخ بالای افزایش شهرنشینی موجب تغییر و تحول در مناظر و فضای شهرهای چین شده است. یکی از مهم ترین پیامد های این رشد سرسام آور، بوجود آمدن دهکده ها یا chengzhongcun است. به عبارتی روستاهایی که داخل شهر قرار دارند.

این روستاها سابقا در حاشیه شهرهای بزرگ وجود داشته اند اما با رشد شهرها این مرزها از بین رفته و روستاها وارد شهر شده اند. مزارعی که در گذشته روستاییان در آن ها کشت می کردند، به اجبار و توسط دولت تبدیل به زمین های شهری شده است. این در حالی است که خود روستاها دست نخورده باقی مانده اند، به دلیل این که عوض کردن مکان زندگی و غرامت دادن به روستاییان هزینه بسیار زیادی دارد. در نتیجه این اتفاق، منطقه های روستایی نشین با آسمان خراش ها و زیرساخت های حمل و نقل و دیگر سازه های مدرن که در شهرهای بزرگ موجود است، محاصره شده و توسعه چشم گیری داشته اند و تعداد زیادی مهاجر به آن جا مهاجرت نموده اند.

در شهر هایی مثل گو آنگجو، پکن و شنزن صدها مورد از این دهکده ها موجود است. بزرگ ترین دهکده شیپای نام دارد که واقع در منطقه تیانهه در گو آنگجو است و دارای 50000 نفر جمعیت در مساحت یک کیلومتر مربع است.

این دهکده ها تحت هیچ برنامه ریزی متمرکز شهری ای نیستند و مردم آن نمی توانند از امکانات عمومی دولتی استفاده نمایند زیرا آن ها در طبقه بندی دولتی به عنوان خانواده های روستایی شناخته می شوند و نمی توانند از تسهیلاتی که دولت برای شهروندان شهرنشین فراهم آورده است، استفاده نمایند. آن ها از زمین های خود -که از حقوق اولیه معیشت است - محروم هستند و مجبور به ساخت خانه های متراکم در این زمین ها شده و به آن ها پیشنهاد می گردد در عوض، این ساختمان ها را به مهاجرین اجاره دهند. در حال حاضر اکثر این دهکده ها بسیار پرجمعیت و به شدت توسعه یافته اند. پر از ساختمان های سه تا پنج طبقه (یا بیشتر) و با کوچه های باریک هستند که موجب ایجاد فضایی کثیف و پرجمعیت شده است. درون دهکده ها در طول سال فضا تاریک و مرطوب است طوری که بعضا ضروری است در طول روشنایی روز نیز چراغ ها روشن باشند.

این دهکده ها برای جمعیت فقیر روستایی خانه های ارزان و با امکانات کم فراهم آورده است و در نتیجه این مناطق تبدیل به مرکز رشد معضلات اجتماعی از قبیل اعتیاد به مواد مخدر، مصرف الکل و فحشا شده اند.

توسعه این مناطق از اولویت هایی است که در دستور کار دولت چین است ولی حل این مشکل با مسائل جدی روبرو است.

یو ژانگ، پرفسور علومی سیاسی از دانشگاه ایلینویز شیکاگو می گوید:

معمول ترین راه حل برای حل این مشکل خراب کردن تمام زیرساخت های موجود و ساختن برج های بلند به جای آن ها است. برخی از واحدهای آپارتمانی به عنوان غرامت به روستاییان داده می گردد و باقی آن به فروش می رسد. در چنین راه حلی برای نوسازی، برخی از مهاجرین مجبورند به جاهای دوری برای زندگی بروند تا زمانی که خانه آن ها بازسازی گردد.

برای انجام این پروژه نوسازی ضروری است بسیاری از فاکتور ها در سیاست گذاری اجرایی اش، مانند گسترش نقشه کلی حمل و نقل عمومی چین، در نظر گرفته گردد. بسیار مهم است که در سیاست گذاری ها و طراحی ها، عادلانه ترین و پایدارترین راه برای بهتر کردن زندگی هر دو قشر روستایی و مهاجرین انتخاب گردد. چنین کاری احتیاج به درک بهتری از مکانیزم غیر رسمی شهری و رویکردی بسیار شامل تر از سوی دولت است.