هاشمی طبا: حذف روحانی بازی در زمین مخالفان است

به گزارش نوای پرنده پارسی، سید مصطفی هاشمی طبا تحلیلگر مسائل سیاسی در یادداشتی در روزنامه شرق نوشت: به تازگی برخی از فعالان سیاسی پیشنهاد استعفای ریاست جمهوری را مطرح کرده اند. چندی قبل هم تقاضای استیضاح رئیس جمهور از سوی نمایندگان مجلس به هیئت رئیسه مجلس تقدیم شد که البته به نتیجه نرسید. هر چند نتیجه هر دو اقدام یکی است، اما نیت های متفاوتی در این پیشنهاد ها که یکی از سوی طیف اصلاح طلب و دیگری از سوی طیف اصولگرا مطرح شده، نهفته است.

با وجود تفاوت نیت، در صورت انجام هر یک از دو تقاضای گفته شده، نتیجه واحدی به دست می آید. به بررسی و توضیح نتیجه حاصل از استعفا یا استیضاح خواهیم پرداخت، اما لازم است ابتدا توضیح اندکی درباره استعفا یا استیضاح داده شود. به طور کلی استعفا به معنای درخواست عفو است؛ عفو از ادامه کار و عفو به دلیل نداشتن توانایی در انجام وظایف محول شده. در این صورت، رئیس جمهور باید شرایط کاری و دلایل عدم توانایی خود را تشریح کند و طبیعی است که به دلایل متعدد، این بیانات در لفافه ای از الفاظ و کنایات ارائه خواهد شد که هر فرد غیر جهت داری نمی تواند چیزی از محتوای امر و مقصود غایی گوینده دریافت کند.

بعید است با توجه به روحیات رئیس جمهور و تدابیری که از نظر شخصی در ذهن دارد، استعفایی دهد که شکننده شخصیت و حرمت خود باشد یا استعفایی دهد که موجب هتک نظام و مسئولان عالی رتبه آن باشد و به گمانم با وجود همه تصمیمات ضعیف، رئیس جمهور چاره ای جز سنگ زیرین آسیا بودن در این برهه ندارد. از آن سو، در تقاضای استیضاح رئیس جمهور گرچه ممکن است استیضاح کنندگان بگویند ما طلب توضیح کردیم و نه برکناری، اما هر انسان دانایی می داند در بطن استیضاح، سخن از برکناری و عدم شایستگی است.

بسیار عجیب است مجلسی که خود را ولایی و انقلابی می داند، با وجود کلام صریح رهبری، زمزمه های استیضاح را همچنان دنبال می کند. فشار به رئیس جمهور در ماجرای رأی اعتماد به وزیر صنعت نیز به شکلی دیگر ادامه یافت. اصولگرایان بهتر از هر کسی دلایل مسائل کشور را می دانند. با توجه به جلسه رأی اعتماد به وزیر صمت و در ماجرای مقابله مجلس با وزیر خارجه، معین است هدف از کشاندن رئیس جمهوری به مجلس، اهانت، فریاد، دشنام و اتهام به او است؛ حال نتیجه هر چه باشد برایشان تفاوتی نمی کند.

آن ها می خواهند حضوری و از طریق رسانه هایی از جمله رادیو، رئیس جمهور را به یک دستمال آلوده تبدیل کنند و نفس راحتی کشیده و لبخند پیروزی و شادمانی به لب بیاورند. حال فرض کنیم همه این حرف ها نادرست باشد و آنان نیت اصلاح کشور را دارند؛ همان طور که قبل از انتخاب و در حوزه های خود چنین ادعا هایی داشتند و امروز تا به امروز تنها به چند مصوبه خاص مثل مصوبه قیر اکتفا کرده اند.

اگر فرض کنیم هدف اصلاح امر باشد، مجلسیان برای بعد از برکناری رئیس جمهور به چه کسی اندیشیده اند؟ پرواضح است که بر اساس قانون اساسی، برای 50 روز معاون اول جایگزین او خواهد بود و رئیس جمهور جدید در انتخاباتی که در این 50 روز برگزار می شود، انتخاب خواهد شد و احتمالا فرد مد نظر مجلس بر سکوی ریاست جمهوری جلوس خواهد کرد و مجلسیان به مقصود نائل می شوند.

حال تصور این دوره چندان دور از ذهن نیست؛ یک دوره بحران در بحران و تلاطم در کشور که همه چیز از آن بیرون خواهد آمد و بر فرض آنکه رئیس جمهور جدید انتخاب شود، چه کاری از او ساخته است؟ آن ها که در صف ایستاده اند، به مراتب ضعیف تر و ناکارآمدتر از آقای روحانی هستند و آن که انتخاب می شود (شامل حال همه افراد مدعی اعم از اصولگرا و اصلاح طلب و...) برنامه ای برای رفع بحران نداشته و نیز فاقد شخصیت ذاتی برای مقابله با بحران خواهد بود.

در این شرایط، با ایجاد بحران سیاسی در جامعه به تنها کسی که کمک می کنند، رئیس جمهور فعلی آمریکاست که در معرض انتخابات جدید است. با کنار رفتن رئیس جمهور و بحران سیاسی در کشور، ترامپ به ابزاری مهم دست پیدا می کند و خواهد گفت سخت گیری ها و تحریم ها دولت ایران را به زانو در آورده است و با شیوه های تبلیغاتی خود، این امر را پیروزی بزرگی برای آمریکا علیه کشوری که 40 سال مرگ بر آمریکا گفته، قلمداد خواهد کرد.

فکر نکنیم افکار عمومی آمریکا به نفع ماست؛ افکار عمومی آمریکا حتما علیه کشوری است که فریاد مرگ بر آنها سر می دهد؛ هر قدر هم گفته شود مقصود از این شعارها، هیئت حاکمه است، آن ها آن را باور نمی کنند. استعفا یا استیضاح رئیس جمهور حتما به نفع ترامپ و نشانه تزلزل و بحران در جمهوری اسلامی است؛ در زمین دشمن و به نفع او عمل نکنیم.