خوانندگی در پارسوآ و آغاز پروژه های جدید، آواز را باید تغییر داد - نوای پرنده پارسی

وی ادامه داد: به نگاهم بنگر اثری از پرویز یاحقی با شعر بیژن ترقی و تنظیم شهرام توکلی، به یاد صیاد آهنگساز جواد لشگری، تنظیم نماینده مرتضی حنانه و شعر نیر سینا، قرارم باش آهنگ و تنظیم شهرام توکلی با شعری از سهیل محمودی، بمان در خیالم آهنگ و تنظیم احمد مقدسی زاده با شعری از شیرین خسروی، ای بهار من آهنگساز علی تجویدی با شعری از منیره طاها و تنظیم علی اکبر قربانی، عاشق مشو آهنگساز محمود ذوالفنون و تنظیم مهدی پناهی با شعری از رضا ثابتی، برف پیری آهنگساز جواد لشگری، تنظیم احمد مقدسی زاده با شعری از رحیم تعیینی کرمانشاهی آثاری هستند که در بخش های دیگر این کنسرت اجرا می شود.

تجربه ویژه با شمس لنگرودی در فراوری یک قطعه

این خواننده موسیقی ایرانی که تحصیلات عالی خود را درکشور کانادا و در رشته فلسفه به انتها رسانده درباره دیگر کارهای خود در عرصه موسیقی توضیح داد: با ترانه ای از استاد شمس لنگرودی قطعه ای با عنوان روح باران ضبط نموده ایم که فکر می کنم اولین ترانه ای است که استاد شمس لنگرودی برای یک خواننده سروده است. ضمن اینکه ما آثار دیگری هم داریم که در آینده به نوبت منتشر می شوند. البته این نکته را هم بگویم که تصور آدم ها به خاطر بلندپروازی هایشان است. اما من همواره در تلاشم و پروژه های زیادی در دست دارم. چیزی که در آواز به آن خیلی امیدوارم این است که در چند سال گذشته روی آواز مکتب اصفهان تمرکز داشته ام.

نوروزی توضیح داد: موسیقی ما در چهار دهه اخیر بیش از اندازه شجریان زده شده و همه صداها یک شکل شده است. البته استاد شجریان به حق واجد این شرایط هست که تا این حد مورد توجه و تقلید و مورد پیروی یک نسل قرار بگیرد. اما من دنبال این هستم که دنبال جهت خودم باشم و به رنگ صدایی دیگری فکر کنم و منِ واقعی ام را در آواز پیدا کنم. دنبال الگویی تعیین و از پیش تعیین شده در ذهنم نیستم. شاید این ها بتواند در آینده عینیت و تشخصی در آواز برایم ایجاد کند. به هر حال محیطی که در آن متولد شدم موزیکال بود و پدر و مادرم ذوق زیبایی شناسی موسیقی داشتند. پدرم از کسانی بود که درِ خانه اش همواره به روی هنرمندان باز بود. وقتی بچه بودم بزرگانی مانند کسایی، تجویدی و شهناز به خانه ما راه داشتند. بنابراین از ابتدا شرایط اجتماعیِ زندگی من به گونه ای بود که از همان کودکی با هنرمندان بزرگی آشنا شدم و ذوق موسیقی در من شکل گرفت.

روایتی از مهاجرت به کانادا تا برگزاری کنسرت با حسام الدین سراج

این خواننده موسیقی ایرانی در ادامه با اشاره به پیشینه فرهنگی هنری خود در عرصه موسیقی گفت: من در 9 سالگی نزد آقای شیخ بهایی تمبک یاد گرفتم و بعد نزد سعید مزدک تار نواختم. از 13 سالگی تار را رها کردم و نزد امیر مسعود امیری نواختنِ سه تار یاد گرفتم. در ادامه هم نزد استاد شاه زیدی به فرآگیری آواز پرداختم. شاگردی کردن پیش آقای شاه زیدی برای من به صورت هفته به هفته و ساعت به ساعت نبود؛ بلکه گاهی شبانه روز با آقای شاه زیدی بودم و هر جا می رفت کنارش حضور داشتم. در آن موقع محمدتقی سعیدی مورد تایید استاد شاه زیدی بود، به همین دلیل آوازهای محلی و ردیف خاص موسیقی اصفهان را هم پیش آقای سعیدی یاد گرفتم. بنده در 25 سالگی به بعد برای تحصیل از ایران رفتم و آموزش آواز را در قالب صداسازی ادامه دادم. پروفسور والترز در اُتاوا به من صداسازی درس داد. با پدرام پهلوان که فارغ التحصیل دانشگاه برلین است هم صداسازی را کار کردم. مدتی هم نزد آقای کابکا در اوکراین صداسازی کار کردم. این استادان به من یاد دادند که چگونه از صدایم استفاده کنم. این همان چیزی است که در ایران کسی به شما یاد نمی دهد.

وی با اشاره به دورانی که در کشور کانادا مشغول به تحصیل بود، اظهار کرد: وقتی به کانادا رفتم دغدغه اصلی ام کار کردن در حوزه فلسفه با موضوع مدرنیته ایرانی بود. اما خیلی زود متوجه شدم که فضای آنجا برای دنبال کردن چنین موضوعی مناسب نیست و به ناچار به سمت نقد لیبرالیسم از منظر چارلز تیلر یکی از فیلسوف های کانادایی رفتم. در این میان موسیقی همچنان در ذهنم بود و به اجراهای موسیقی به طور جدی تری فکر کردم و در فستیوال های مختلفی در کانادا به اجرا پرداختم. بعد از برگشتنم به ایران، در اصفهان ارکستری با عنوان ارکستر نقش دنیا تشکیل دادیم که جناب حسام الدین سراج و بنده به عنوان خواننده در آن حضور داشتیم. فضایی که به نوعی اولین اجرای رسمی من به حساب می آمد. پس از این اجرا بود که به تهران آمدم و با استاد جواد لشگری آشنا شدم. در نخستین دیداری که با استاد لشگری داشتم، چند آهنگ به من داد که این آثار الان ضبط و آماده انتشار هستند. البته سال گذشته با آقای بهزاد عبدی آشنا شدم و در سفری به اوکراین قطعه به نگاهم بنگر را در آنجا ضبط کردیم. در ادامه آقای عبدی از من خواست که در جشنواره فجرِ سال گذشته با گروهش به صحنه بروم. بعدها هم تصنیف رسوای دل را با گروه خنیاگران مهر به سرپرستی بهزاد عبدی ضبط و منتشر کردیم. همچنین در تصنیف پربسته با تنظیم آقای مقدسی زاده نیز به عنوان خواننده حضور داشتم. خواندم.

نوروزی با روایتی از دیگر تجربه های موسیقایی و تئاتری خود بیان نمود: بعضی معتقدند که موسیقی ایرانی مخاطبش کمتر شده که من دلیل عمده این اتفاق را در چند فاکتور می بینم که بخشی از آن به خودِ موزیسین ها برمی شود. با تفکر حفظ و اشاعه موسیقی مشکل دارم. در دهه پنجاه بعضی از استادان موسیقی ایران تعریف بنیادی شان از موسقی این شد که به موسیقی قاجار برگردند. ارکسترها از بین رفت و به اینگونه پیش رفت که این استادان کنار هم بنشینند و فراوری موسیقی نمایند و به بازخوانی موسیقیِ قاجاریه بپردازند. ما به آثار عارف و شیدا محدود شدیم. دیگر تجویدی نبود که تصنیفی درجه یکی بسازد و شعرش را بیژن ترقی بسراید. یاحقی، بدیعی و بسیاری از خوانندگان خانه نشین شدند و جامعه به مونولوگی خاص دچار شد. در این شرایط دولت حمایتش از موسیقی را برداشته و موسیقی جنبه تجاری و بازاری گرفت. قطعا فرهنگ به عنوان یک عنصر که احتیاج به پشتوانه دولتی دارد، اما این پشتوانه ها از بین رفت. اتفاقا به واسطه همین مسائل است که در جریان مرور زمان، آواز کمتر فراوری می شود. ضمن اینکه جامعه امروز تغییرات بسیاری داشته و بنا به این تغییرات، موسیقی و آواز هم باید تغییر کند. موسیقی باید حرفش را در زمان خودش بیان کند. اگر آواز روایت خودش از زمانه را داشته باشد، می تواند همچنان حیات و مخاطبان بسیاری هم داشته باشد.