با هم نجنگیم، با هم بجنگیم - نوای پرنده پارسی

سعید زاهدیان ، گذشته ها گذشته؛ امروز روز دیگری برای فوتبال ایران است. روزی مهم و سرنوشت ساز در تاریخ فوتبال ایران. همه ما -همه مردم ایران که ضربان قلب مان با تیم ملی بالا و پایین می شود- بی صبرانه آغاز بازی با عمان و پیروزی در این مسابقه را انتظار می کشیم تا یک گام دیگر به آرزوی 43ساله که قهرمانی در جام ملت های آسیاست، نزدیک و نزدیک تر شویم. هرچه در این چند روز گذشت را از امروز تا خاتمه جام ملت ها فراموش می کنیم و می خواهیم به جای جنگیدن با هم، با هم و در کنار هم برای یک هدف مشترک بجنگیم. تردیدی وجود ندارد که همه ما -که با شعار 80 میلیون، یک ملت و یک ضربان- تیم مان را در سفر به امارات بدرقه نموده ایم، شاید کنار تیم نباشیم اما از نقطه نقطه دنیا قلب مان برای این تیم می تپد. بی شک وزیر ورزش هم که پنجشنبه با آماج حملات کی روش یکی از بدترین روزهای عمر خود را سپری کرد، بیش از همه ما به پیروزی در این مسابقه و قهرمانی در آسیا 2019 فکر می نماید؛ نه از صندلی وزیر ورزش و جوانان، بلکه به عنوان یکی از 80 میلیون ایرانی این تیم را متعلق به خودش می داند. واقعیت این است که تیم ملی ایران متعلق به ملت ایران و تک تک آدم هایی است که خودشان را زیر پرچم سبز و سفید و قرمز، یک ایرانی می دانند. این تیم پیش از اینکه تیم کی روش باشد، تیم ما ایرانی ها است؛ تیمی که نماد همبستگی ملی و غرور یک کشور است، حتی اگر در زمین مسابقه نتیجه را به حریف واگذار کند. به همین دلیل بود که بعد از بازی مقابل پرتغال در جام دنیای، بسیاری از طرفداران با چشمان خیس و ایستاده به احترام تیم ملی، بازیکنانی که بابت حذف در زمین اشک می ریختند را یکصدا و متحد تشویق می کردند. -

امروز روز دیگری است؛ روز اتحاد برای منافع ملی و فراموش کردن هر آنچه به این موضوع لطمه بزند، حتی اگر سرمربی تیم ملی تاریخ این سرزمین و قهرمانان بزرگ ایران را از ابتدای تاریخ تا امروز نشناسد و نداند که برای هر وجب از این خاک چه رشادت ها و از جان گذشتگی هایی که ننموده ایم. هنوز علی دایی -اسطوره فوتبال ایران و آسیا- را فراموش ننموده ایم که با دنده شکسته و طحال پاره برای تیم ملی بازی کرد و جانش را به خطر انداخت. هنوز تصویر علی دایی با سر بانداژ شده اش از خاطر ما نرفته. شاید نسل جدید آن بازی را ندیده باشند اما حتما خوب آندرانیک تیموریان را به خاطر دارند که با دست شکسته در اولسان بیش از 70 دقیقه در زمین مقابل هافبک های جنگجوی کره جنگید و بعد از صعود به جام دنیای 2014، مقابل پرچم ایران زانو زده و اشک شوق می ریخت که تصویر او همه ما را متاثر کرد. آندو بعد از آن مسابقه مستقیم به بیمارستان رفت و دست راستش زیر تیغ جراحان نهاده شد و شکستگی دست او به حدی بود که تا مدت ها با پلاتین به فوتبالش ادامه می داد. اینها نمونه هایی از کوشش فوتبالیست های ما با پیراهن تیم ملی ایران است و در سایر رشته های ورزشی هم از این دست اتفاقات کم نیست که ورزشکاران ما برای بالا رفتن پرچم کشورمان از عمق جان مایه گذاشته اند. امروز دوباره فرصتی فراهم شده تا تیم ملی برای شاد کردن مردم ایران -که شاید روزگار به سختی می گذرانند- اما در هر شرایط عاشق تیم خود هستند و با بردها شادند و با شکست ها غصه می خورند، کوشش کند. شاید در کمتر کشوری این همه پیوند میان تیم ملی و مردم باشد که نتایج بازی های فوتبال بر جامعه آنقدر اثر بگذارد که بعد یک برد بزرگ تا مدت ها کمبودها و کاستی ها را به فراموشی بسپارند و پیروزی در میدان فوتبال مرهمی بر دردهای آنان باشد. در چنین شرایطی، همه ما از هر گروه و دسته ای، با هر تفکر و نگرشی، طرفدار تیم ملی هستیم و برای موفقیت تیم مان از همه چیز می گذریم. امروز برای کارلوس کی روش و تیم ملی آرزوی پیروزی داریم و تا بالا بردن جام قهرمانی، گلایه ها، نقدها، منافع شخصی و رنگی را کنار می گذاریم تا با هم در کنار هم، برای تحقق یک رویای زیبا با حریفان بجنگیم؛ امروز هدف، پیروزی بر عمان است اما رویای بزرگ ما قهرمانی آسیا بعد از 43 سال است که برای رسیدن به آن باید متحد باشیم، با هم -با یکدیگر- نجنگیم و با هم-در کنار هم- با رقبا بجنگیم.

bestcanadatours.com: تور کانادا | با تور کانادا سفر کنید، ویزای کانادا، تور کانادا ارزان، قیمت تور کانادا نوروز، بهار، پاییز، تابستان، زمستان را با ما تجربه کنید.