آن نان، برادر، خواهر، مادر و پدر دارد

به گزارش نوای پرنده پارسی، مردم منطقه الموت شهرستان قزوین شش وعده غذایی داشتند که شامل صبحانه، بین ناهار و صبحانه، ناهار، عصرانه، شام و پس از شام می شد. درحال حاضر نیز بسیاری از کارشناسان تغذیه معتقدند تعداد وعده های غذایی زیاد با حجم کم، موجب تناسب اندام و سلامت بدن می گردد.

به گزارش خبرنگاران، مردم این منطقه در گذشته به گویش محلی به صبحانه قل ناهار، به وعده ای که بین ناهار و صبحانه که معمولا در آن غذایی مثل پنیر و ماست و نان خورده می شد، ساعت دهی می گفتند. همچنین ساعت یک بعد از ظهر ناهار چاشت، عصرانه که به نمای سری معروف بوده را ساعت 6 بعد از ظهر، وعده شام و در نهایت بعد از شام را پش شام می گفتند که آن را ساعت 11 تا 12 شب های زمستان صرف می کردند.

اهالی این منطقه همچنین در صرف غذا به یکسری آداب که معمولا در همه شهرهای ایران به آن توجه می گردد را رعایت می نمایند. برای مثال ابتدا غذا را به بزرگ خانواده تعارف می نمایند و سپس سایر اعضا مشغول به خوردن می شوند. البته در گذشته معمول بوده همه اعضا خانواده آنچه را که آماده نموده بودند در یک مجمع بزرگ به نام لنگری با هم می خورند.

در کتاب مردم نگاری الموت که با پژوهش علی اکبر حمیدی، بهروز رستمی، علی فلسفی و افشین نادری گردآوری شده، به اعتقادات و باورهای مردم این منطقه برای پخت و پز اشاره شده است. برای مثال برای پخت نان عقیده داشتند باید همه نان ها از تنور بیرون بیاید و سپس خورده گردد و اگر اولین نانی که از تنور بیرون می آید، خورده گردد بقیه نان ها پاره پاره می شوند. از طرفی آن نان برادر، خواهر، مادر و پدر دارد و باید هفت نان از تنور بیرون بیاید، نان هشتم که از تنور بیرون آورده شد، می توان از نان های بیرون آمده از تنور خورد.

کلاس، لواش، پنجه کش، جو کلاس، دولا کلاس، نان قورس، شیر کلاس، کلانک، کوله کلاس، چنگال و دوگماج انواع نان هایی هستند که در این منطقه پخته می شدند و پخت برخی از آنها همچنان انجام می گردد. برای مثال کلاس نان گردی است که خمیر آن را با انگشتان دست پهن می نمایند، سپس آن را در کف دست راست قرار داده و با نیم خیز شدن به تنور می زنند. قورس نانی بود که از آرد ارزن و به شیوه کلاس تهیه می شده است اما امروزه دیگر پخت نمی گردد. دوگماج نیز از ترکیب نان خرده ها در آب به همراه پیاز، گردوی ریز شده، کشمش و پنیر که در تنور می پختند، درست می شده است.

البته در حال حاضر در روستاها نانوایی عمومی وجود دارد و مردم کمتر در خانه خود نان می پزند.

قیمه، قورمه سبزی، گردو، لوبیا، بادمجان، کدو از جمله معروفترین خورشت های مردم منطقه الموت است که گوشت در همه آنها نقش پررنگی دارد. برای مثال برای تهیه خورشت گردو، گوشت یا مرغ را با پیاز سرخ شده، رب و گردوی ساییده ترکیب می نمایند که به آن خورشت فسنجان هم می گویند.

کال دانه آَشی، تلی آش، آش ترش، آش کشک، آش کدو، آش چغندر، آش شلغم، آش حلیم، آش ارزن(آش گاورس)، آش شیر، نرم آش، آرداله (کاچی)، کله جوش، آب پیاز، میرزا قاسمی، کوفته، آروشه، پلو تنوری (توندورپلو)، گاورز کته (کته ارزن) و ماش کته نیز از جمله خوراک های محلی دیگر مردم این منطقه هستند که با مواد اولیه همان منطقه پخته می شوند.

برخی از این خوراک ها مثل کال دانه آشی از ترکیب آرد گندم، چغندر، لوبیا، فلفل، آب، نمک و روغن، آش ارزن از ترکیب ارزن، شلغم ریز شده، ماش، آب و نمک، آروشه از ترکیب آرد سرخ شده و چند عدد تخم مرغ، آرداله از ترکیب آرد سرخ شده، روغن حیوانی، شیره انگور یا شکر حل شده در آب، گاورز کته نیز از دم نموده ارزن کوبیده و پوست گرفته شده که آن را در ظرف سفالی و تنور می پختند، آماده می شوند.