کهکشان هایی که دزدی می نمایند - نوای پرنده پارسی

نتایج یک پژوهش جدید نشان می دهد که ممکن است کهکشان های عظیم، مواد تشکیل دهنده ستاره را از قلب کهکشان های کوچکتر بردارند. این تعامل موجب می گردد که ساختارهای کیهانی کوچکتر، راکد بمانند و رشد آنها متوقف گردد؛ در حالی که همتایان عظیمتر آنها به رشد خود ادامه می دهند.

در هر اکوسیستم روی زمین، یک زنجیره غذایی وجود دارد که موجودات عظیمتر آن، موجودات کوچکتر را شکار می نمایند.

دنیا میزبان مجموعه گیج نماینده ای از کهکشان ها است که شکل ها و اندازه های گوناگونی دارند. تعامل میان این ساختارهای عظیم، به طور شگفت آوری عادی است. کهکشان های عظیم و کامل شکل گرفته از جمله کهکشان راه شیری، کهکشان های کوچکتر را با دقت بیشتری جذب می نمایند.

در هر حال، تعاملات بسیاری نیز وجود دارند که در آن، هر دو کهکشان زنده می مانند و ساختارهای کوچکتر، به آنچه با نام کهکشان ماهواره ای می شناسیم، تبدیل می شوند و به دور کهکشان عظیمتر می چرخند.

کهکشان های کوچکتر طی این فرآیند، به طور کامل جذب نمی شوند؛ بلکه جذب آنها به صورت قطعه قطعه صورت می گیرد. ستاره شناسان، این موضوع را می دانستند که کهکشان های عظیم، از گاز اتمی که فضای بین ستارگان واقع در نزدیکی حومه کهکشان های ماهواره ای را پر نموده است، تغذیه می نمایند.

پژوهش های جدید نشان داده اند که خسارت وارد شده به این کهکشان های کوچکتر ممکن است بیش از حد تصور باشد. براساس این پژوهش ها، کهکشان های عظیم، در حال دزدیدن ذخایر گاز مولکولی هستند که در ابرهای عظیم اطراف هسته های ساختارهای کیهانی کوچکتر وجود دارد.

این ذخایر گاز، برای ایجاد نسل جدیدی از ستاره ها مورد احتیاج است که کهکشان ها برای رشد کردن، به فراوری مداوم آنها احتیاج دارند.

یک گروه پژوهشی به سرپرستی مرکز بین المللی پژوهش های نجوم رادیویی(ICRAR)، ابتدا از یک شبیه سازی رایانه ای پیشرفته کیهان شناسی استفاده کردند و میزان گازی را که باید در حومه کهکشان ها و هسته آنها وجود داشته باشد، پیش بینی کردند. پیش بینی های این گروه پژوهشی، با مشاهدات مربوط به ذخایر مولکولی و گاز اتمی بیش از 500 کهکشان که توسط تلسکوپ آرسیبو (Arecibo telescope) در پورتوریکو و تلسکوپ 30 متری IRAM در اسپانیا مقایسه شد.

نتایج این آنالیز نشان داد که پیش بینی ها، با مشاهدات تلسکوپ ها و شواهد پیشین و همچنین شواهدی که کم بودن تشکیل ستاره ها را در کهکشان های کوچک ماهواره ای معین می نمایند، تطابق زیادی دارند.

به گفته پژوهشگران این پروژه، گاز مولکولی خارج شده از کهکشان های ماهواره ای، در ابتدا به مدار کهکشان عظیمتر وارد می گردد. محتمل است که این ماده در آنجا بماند یا به مرور زمان روی کهکشان عظیمتر فرود بیاید و مواد جدید ستاره ساز را به آرامی تغذیه کند.

این موضوع، به کهکشان عظیمتر امکان می دهد تا با استفاده از همسایگان خود، به رشد و تکامل ادامه دهد. در بیشتر مواقع، نهایتا کهکشان های قمری فقط برای چند میلیارد سال از هنگامی که تغذیه نموده اند، زنده می مانند. انتها، تاثیر قوی گرانشی کهکشان مرکزی موجب می گردد که ساختارهای کوچکتر، به داخل کشیده شوند و توسط همتایان عظیمتر خود خورده شوند.

این پژوهش، در مجله MNRAS به چاپ رسید.،ایسنا

دور زمین: دور زمین: آشنایی با زیبایی های دنیا در مجله گردشگری

مجله سرگرمی: مجله سرگرمی و گردشگری